Kategoria: Priorytet

Bardzo często podstawowe określenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego są ze sobą mylone, a przez nieodpowiednie zrozumienie wymagane są parametry ogniowe niemożliwe do spełnienia przez elementy drewniane. Chcemy wytłumaczyć najczęściej używane określenia w sposób praktyczny. Postaramy się nie używać trudnych słów i fachowych pojęć. Te można znaleźć w rozporządzeniach, normach i w odpowiednich ustawach. Dla bardziej wnikliwych – zapraszamy do zapoznania się z przepisami prawa i normami, kilka najważniejszych wymieniamy na samym dole artykułu.

Klasa reakcji na ogień

Klasyfikacja ta mówi nam w jaki sposób element (wyrób) zachowa się w przypadku „zetknięcia” z ogniem. Możemy sobie łatwo wyobrazić dwie skrajne sytuacje. Zbliżając otwarty płomień do kartki papieru zauważymy momentalne zajęcie ogniem, zwęglenie, dymienie, a czasem odpadanie płonących cząstek papieru. Z kolei zbliżając płomień do stalowej blachy nie zauważymy żadnych zmian i zjawisk poza lokalnym podwyższeniem temperatury. Można powiedzieć, że papier i stal reagują zupełnie inaczej na działanie ognia. Nie bierzemy tu jeszcze pod uwagę roli jaką pełnią te materiały. Klasyfikujemy je tylko pod względem zachowania przy zetknięciu z ogniem.

Oznaczenie klasy reakcji na ogień składa się z trzech elementów – klasy podstawowej i dwóch klas dodatkowych. Klasa podstawowa mówi nam jak szybko i czy w ogóle element będzie się palił, ile przy tym wydzieli energii i jak łatwo jest go zapalić. Tym samym, klasa określa także czy element będzie brał udział w rozprzestrzenianiu pożaru. Klasę podstawową oznacza się dużą literą od A do F. Z tym, że klasę A dzieli się dodatkowo na A1 i A2. Wyroby najwyżej klasy A1 są niepalne i nie wydzielają dodatkowej energii cieplnej w trakcie pożaru. Z kolei na drugim końcu klasyfikacji są wyroby klasy F, które właściwie płoną jak pochodnia.

Dodatkowe klasy mówią nam jeszcze o emisji dymu oraz o możliwości wytwarzania płonących kropel. Dym to nieodłączny towarzysz ognia, istnieją jednak wyroby, które wydzielają mało dymu i takie, które dymią bardzo mocno. Z kolei płonące krople występują wtedy, gdy cząstki materiału odpadają i płoną spadając na niżej położone elementy.

Suche drewno konstrukcyjne, czterostronnie strugane i posiadające fazowane krawędzie jest klasyfikowane najczęściej jako D, s2, d0. Jest więc palne, podczas jego spalania wydziela się średnia ilość dymu ale nie zachodzi ryzyko kapania płonących cząstek. Odpowiednio impregnując drewno, a więc nanosząc środki obniżające klasę reakcji na ogień, można osiągnąć klasę B. Jednak klasy dodatkowe pozostają niezmienione, osiągamy więc B, s2, d0.

NRO – nierozprzestrzenianie ognia

Bardzo często elementom budynku czy materiałom budowlanym stawia się wymaganie nierozprzestrzeniania ognia. Według Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, materiały budowlane spełniają warunek nierozprzestrzeniania ognia, wtedy gdy są zakwalifikowane do klasy A1, A2 lub B oraz nie obserwuje się odpadających płonących cząstek (tylko d0). Przepisy dopuszczają wydzielanie dymu dla materiałów NRO do klasy s3.

Tak więc – nanosząc preparaty obniżające klasę D, s2, d0 do B, s2, d0 – doprowadzamy drewno konstrukcyjne do wymogu NRO.

Odporność na ogień

Wiemy już, że materiały budowlane mogą różnie reagować na ogień i że mogą go rozprzestrzeniać lub nie. Jednak materiały budowlane nie występują odrębnie ale tworzą tzw. komponenty budowlane, a więc pojedyncze elementy lub części konstrukcji, które ujęte w całość tworzą pełną strukturę budowlaną – budynek.

Komponenty budowlane odgrywają w budynku różne role. Ściany pełnią funkcje osłonowe, nośne, izolacyjne termicznie i akustycznie. Belki stropowe pełnią rolę tylko nośną. Drzwi i okna mogą być elementami przegród ogniowych, a schody pełnią funkcje elementów drogi ewakuacyjnej.

Aby te elementy spełniały także swoją funkcję w trakcie pożaru w budynku, niezbędne jest ich właściwe zaprojektowanie. Zależnie od zakwalifikowania, budynek przyporządkowany jest do klasy odporności ogniowej. Stawia się konkretne wymagania dla jego konstrukcji głównej, konstrukcji dachu, stropu, ścian, schodów oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Te wymagania określono jako trzy podstawowe cechy: nośność R, szczelność E oraz izolacyjność I.

• Nośność ogniowa R informuje nas, jak długo podczas pożaru element będzie pełnił swoją rolę w przenoszeniu obciążeń.
• Szczelność E oznacza odporność na przedostanie się dymu i płomieni przez przegrodę.
• Izolacyjność I dotyczy przenikania wysokiej temperatury przez przegrodę.

Bardzo częstym błędem spotykanym w projektach lub specyfikacjach technicznych, jest wymóg REI dla pojedynczego elementu tj. np. belki lub słupa. Te elementy nie mogą stanowić przegrody ogniowej dla dymu, płomieni i temperatury. Są elementami otwartymi, które dym, płomień i temperatura mogą otoczyć bez przeszkód. Nie można więc wymagać od nich kompletu cech REI. Jedyne wymaganie jakie można stawiać tym elementom to odporność ogniowa w zakresie nośności R.

Posługując się przykładem konstrukcji dachu wykonanego z drewna klejonego warstwowo krytego płytą warstwową z wypełnieniem wełną mineralną, wymagania jakie możemy stawiać wymienionym elementom:

• R30 – dla dźwigarów dachowych, płatwi i stężeń – są to elementy, które mogą być otoczone przez płomienie, dym i temperaturę, a więc te zjawiska bez problemu mogą pojawić się z każdej strony elementu.
• REI30 – dla płyty warstwowej tworzącej szczelną przegrodę dachową (inaczej mówiąc powierzchniową), oddzielającą wnętrze budynku od środowiska zewnętrznego. Taka płyta pozostanie więc nośna w czasie 30 minut i nie przedostanie się przez nią temperatura, ogień i dym.

Ciekawostka

Stal i aluminium są materiałami niepalnymi, a więc posiadają klasę reakcji na ogień A1. Można powiedzieć, że – poza zwiększeniem swojej temperatury – nie zareagują inaczej na obecność ognia. Z kolei drewno jest palne i niezabezpieczone odpowiednim preparatem posiada klasę reakcji na ogień D. Drewno zacznie się palić, zwęglać i wydzielać dym dość szybko po zetknięciu z ogniem.

Zastanówmy się jednak, jak zachowają się te materiały będąc częścią konstrukcji budynku.

Stalowa płatew dachowa po osiągnięciu kilkuset stopni Celsjusza zaczyna być miękka i plastyczna, w nieprzewidywalny sposób zacznie tracić swoją nośność, uginając się pod wpływem temperatury.

Stal w temperaturze 800 stopni Celsjusza jest nienośna, ponieważ osiąga wtedy 10% swojej wytrzymałości, a więc przestaje utrzymywać nawet swój ciężar. Bardzo trudno określić, ile taki element wytrzyma jako element nośny, ile czasu da na ewakuację ludzi i zgaszenie pożaru przez służby ratownicze.

Jak zachowa się drewno w tym samym miejscu i w tych samych warunkach?

Po osiągnięciu temperatury zapłonu, drewno zaczyna się zwęglać i tlić. Ogień trawi element w tempie około 0,7 mm / min (wartość z normy PN-EN). Co się dzieje wtedy z rdzeniem które jest jeszcze nienaruszone? Otóż okazuje się, że zwiększenie temperatury w drewnie nie powoduje dużej utraty nośności. Pewna utrata wynika z wysuszania drewna, a więc odparowania wody zmagazynowanej w komórkach drewnianych. Jest to jednak około 10% wytrzymałości. Rdzeń drewniany jest chroniony przez warstwę zwęgloną, która co prawda nie posiada już żadnej wytrzymałości, ale tworzy warstwę izolacyjną dla rdzenia drewnianego. Z tych powodów element drewniany, załóżmy o przekroju początkowym 12 x 24cm, po 30 minutach pożaru będzie posiadał przekrój rdzenia 8 x 20cm a po 60 minutach 3,6 x 15,6 cm. Mimo tego, że jest to coraz mniejszy przekrój i po 60 min jego redukcja jest już znaczna, to jest to proces przewidywalny, obliczalny i wystarczająco bezpieczny do analizy.

Pytanie na koniec tej ciekawostki brzmi: któremu materiałowi zaufamy bardziej?

Przepisy i normy dla bardziej wnikliwych:

• PN-EN 13501-1:2019-02 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków — Część 1: Klasyfikacja na podstawie badań reakcji na ogień (aktualnie dostępna w j. angielskim – polska wersja z roku 2010 została wycofana przez Polski Komitet Normalizacyjny)
• PN-EN 1995-1-2: 2008 Eurokod 5 — Projektowanie konstrukcji drewnianych — Część 1-2: Postanowienia ogólne — Projektowanie konstrukcji z uwagi na warunki pożarowe
• PN-EN 1993-1-2:2007 Eurokod 3 — Projektowanie konstrukcji stalowych — Część 1-2: Reguły ogólne — Obliczanie konstrukcji z uwagi na warunki pożarowe
• Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

Zrównoważone projektowanie budynków zyskuje na popularności, a drewno konstrukcyjne nabiera znaczenia. Mimo to tradycyjne konstrukcje stalowe wciąż dominują w wielu miejscach, często z powodu błędnego przekonania o większej palności drewna. Należy pamiętać, że zarówno drewno, jak i stal reagują inaczej na pożar i potrzebują specyficznych metod naprawy. Oba materiały można skutecznie odnowić po uszkodzeniu. Jednak czy w obu przypadkach jest to równie łatwe technicznie i racjonalne ekonomicznie?

Drewno vs Ogień: nowoczesne standardy bezpieczeństwa

Chociaż drewno jest materiałem palnym, nowoczesne konstrukcje drewniane spełniają najwyższe standardy bezpieczeństwa przeciwpożarowego. Dawniej całe drewniane miasta były niszczone przez pożary, co wpłynęło na powszechne przekonanie o ich podatności na ogień. Technologia budowy i normy regulacyjne zdecydowanie jednak ewoluowały, a domy i budynki drewniane są uważane za bezpieczne, a nawet są cenione przez strażaków za ich właściwości w zakresie bezpieczeństwa. Niezależnie od użytego materiału, wszystkie budynki muszą przestrzegać określonych przepisów bezpieczeństwa, a drewniane konstrukcje nie są tu wyjątkiem.

W zestawieniu z różnymi materiałami budowlanymi, drewno prezentuje szereg korzystnych właściwości w kontekście reakcji na ogień. Spala się jednostajnie i bez pośpiechu. Nie ulega topnieniu ani kapaniu, a jego konstrukcja nie rozpada się niespodziewanie. W kontraście, istnieją materiały takie jak stal, które pod wpływem ognia mogą niespodziewanie i nieprzewidywalnie ulec destrukcji. Strażacy często preferują interwencje w budynkach drewnianych, gdyż proces spalania jest bardziej przewidywalny, co umożliwia kontrolę nad sytuacją. 

A jak prezentuje się kondycja drewna i stali po pożarze? Czy uszkodzony przez ogień budynek drewniany jest możliwy do odrestaurowania? Zapraszamy do porównania dwóch rywalizujących ze sobą materiałów w kontekście ich naprawy popożarowej. 

Naprawa drewnianych i stalowych konstrukcji – krok po kroku

---

> Zachowanie podczas pożaru i bezpośrednie następstwa

DREWNO

Drewno zwęgli się w przewidywalnym tempie, tworząc ochronną warstw, która izoluje i chroni nienaruszony rdzeń. To oznacza, że zachowuje dużą część swojej integralności strukturalnej podczas i po pożarze dzięki zwęglonej warstwie.

STAL

Traci swoją wytrzymałość strukturalną wraz ze wzrostem temperatury, co może prowadzić do wybrzuszenia lub deformacji. Może doświadczyć odprysków, jeśli jest pokryta betonem, gdy betonowa warstwa odrywa się z powodu ekspansji termicznej.

---

> Ocena uszkodzeń

DREWNO

Obejmuje wizualne inspekcje, sondowanie głębokości zwęglenia i techniki badań nieniszczących takie jak pomiar fal naprężeniowych czy wiercenie oporowe.

STAL

Wymaga inspekcji pod kątem zniekształceń, wybrzuszeń lub przebarwień. Może być poddana badaniu ultradźwiękowemu lub kontroli cząstkami magnetycznymi do sprawdzania wewnętrznych uszkodzeń lub wewnętrznych naprężeń materiałowych.

---

> Strategie naprawy

DREWNO

W zależności od stopnia uszkodzenia można zastosować jedną z następujących metod:

•       Materiały wypełniające: Dla drobnych uszkodzeń można użyć wypełniaczy na bazie żywicy epoksydowej lub innych środków wiążących do wypełnienia pęknięć czy luk.
•       Wzmocnienie stalą lub drewnem: Dla umiarkowanych uszkodzeń, wprowadzenie stalowych płyt lub dodatkowego drewna może pomóc przywrócić integralność strukturalną.
•       Wymiana: W przypadkach poważnych uszkodzeń, uszkodzone elementy drewniane mogą wymagać całkowitej wymiany.

STAL

Zdeformowane przekroje stalowe często wymagają wymiany. Uszkodzenia powierzchniowe lub przebarwienia mogą być korygowane przez szlifowanie lub piaskowanie, po których następuje ponowne pokrycie dla ochrony powierzchni stalowej.

---

> Obróbka powierzchni i ochrona

DREWNO

W razie potrzeby ponowne pokrycie preparatami obniżającymi klasę reakcji na ogień lub zabezpieczającymi powierzchnię drewnianą przed czynnikami atmosferycznymi.

STAL

Ponowne pokrycie farbą antykorozyjną lub ochronną a także powłokami ogniochronnymi pęczniejącymi pod wpływem ognia.

---

> Monitorowanie po naprawie

DREWNO

Regularne inspekcje pod kątem ugięć i naprężeń, monitorowanie i klasyfikacja widocznych pęknięć.

STAL

Regularne inspekcje pod kątem ugięć i naprężeń, przeglądy pod kątem integralności strukturalnej, zwłaszcza w miejscach połączeń i spawów.

---

Z placu budowy

Przykładem może być jedna z inwestycji, w której tworzeniu brała udział firma Modulam. W wyniku działania nieostrożnych najemców domku letniskowego zbudowanego z paneli HBE (drewno klejone warstwowo), doszło do wybuchu pożaru mebli. Łóżko, które stało tuż obok drewnianej ściany, spowodowało jej zwęglenie. Interwencja straży pożarnej nastąpiła po ok. 15 minutach od zauważenia ognia. Oszacowany czas działania pożaru na ścianę drewnianą to około 20 minut. Potwierdza to głębokość zwęglenia która wyniosła ok. 1,5 centymetra w najgłębszym miejscu. Grubość pierwotna ściany nośnej wynosiła 6 centymetrów, po pożarze było to lokalnie 4,5 centymetra. 

Po ugaszeniu pożaru, straż pożarna przeprowadziła odkrywki, aby upewnić się, czy ogień nie rozprzestrzenia się pod zwęgloną warstwą. Okazało się, że drewno konstrukcyjne tuż za linią zwęglenia nie ma wysokiej temperatury i nie ma ryzyka postępującego procesu spalenia. Co ważne, przewody instalacyjne przebiegające wewnątrz ściany nie były uszkodzone i nie wymagały wymiany.

Po przeprowadzeniu ekspertyzy technicznej i dokładnych obliczeń wytrzymałościowych podjęliśmy decyzję o usunięciu zwęglonej powierzchni ściany, dokładnym jej oczyszczeniu i wzmocnieniu poprzez zabudowanie płytą gipsowo-kartonową. Te fragmenty ściany, które zostały jedynie osmolone, ale nie zwęglone, zostały zeszlifowane.

Podsumowanie

Uszkodzenie przez ogień, chociaż stanowi znaczące zagrożenie, nie oznacza koniecznie końca dla budynku z drewna konstrukcyjnego. Z odpowiednim podejściem i technikami, struktury można naprawić i mogą one nadal dobrze służyć przez wiele lat.

Zarówno masywne drewno, jak i stal, mają swoje unikalne cechy, gdy są narażone na działanie ognia. Podczas gdy masywne drewno wykorzystuje swój naturalny proces węglenia jako mechanizm obronny, stal wymaga ochronnych powłok, aby przeciwdziałać jej podatności na wysokie temperatury. Metody naprawy różnią się znacznie ze względu na te wrodzone zachowania. 

Drewno konstrukcyjne nie jest typowo uznawane za materiał o wysokiej estetyce w kontekście dekoracyjnym. Nic dziwnego – jego główną rolą jest zapewnienie wytrzymałości i funkcjonalności w konstrukcjach budowlanych, a nie estetyczny wygląd. Co jest dopuszczalne w klasie wizualnej, co w klasie przemysłowej i dlaczego drewno konstrukcyjne nie ma jakości meblowej?

Na początek kilka faktów.

Powierzchnia drewna konstrukcyjnego jest zazwyczaj bardziej surowa niż powierzchnia drewna meblowego. To dlatego, że drewno konstrukcyjne jest przede wszystkim oceniane pod kątem wytrzymałości i nie jest poddawane dokładnej obróbce powierzchniowej. Może mieć niewielkie wgniecenia, sęki, nierówności i inne wady, które są tolerowane w ramach dopuszczalnych norm budowlanych.

Drewno konstrukcyjne zwykle pochodzi z drzew szybko rosnących, które są hodowane i uprawiane w celu dostarczenia dużych i mocnych desek. Często są to gatunki drewna o wysokiej wytrzymałości, ale niekoniecznie o atrakcyjnym wyglądzie. W przypadku drewna meblowego preferuje się gatunki drewna o pięknych słoju, kolorach i wzorach.

Powierzchnia drewna konstrukcyjnego jest zwykle poddawana minimalnej obróbce, takiej jak szlifowanie, aby usunąć ostre krawędzie i nierówności. To dlatego, że jego głównym celem jest dostarczenie wytrzymałej struktury. Nie jest jednak wykańczane w sposób, który zapewnia gładkość i estetykę podobną do drewna meblowego.

Drewno konstrukcyjne jest więc bardziej tolerancyjne wobec wad czy też cech naturalnych, takich jak sęki, wgniecenia czy nierówności, o ile nie wpływają one na wytrzymałość konstrukcji. Natomiast w przypadku drewna meblowego takie wady są w większości nieakceptowalne, ponieważ znacznie wpływają na jego estetykę i jakość.

Warto zauważyć, że drewno konstrukcyjne ma swoje unikalne cechy, które sprawiają, że jest niezastąpione w wielu projektach budowlanych. Jest silne, trwałe i – co warto podkreślić – EKONOMICZNE. Ta ostatnia cecha sprawia, że jego jakość powierzchniowa nie jest priorytetem w przypadku zastosowań konstrukcyjnych, ponieważ jest zwykle ukrywane lub wykorzystywane jako element konstrukcyjny, a nie wykończeniowy.

Klasy jakości

Jednak w przypadku drewna klejonego warstwowo, które może stanowić samo w sobie estetyczne wykończenie całej konstrukcji, istnieje pomocny podział na klasy jakości wykończenia:

Klasa NSI – jest to klasa jakości konstrukcyjnej, czyli spełnia niezbędne wymagania nośne, natomiast mogą na nim występować różnego rodzaju naturalne wady drewna. Jest to wybór ekonomiczny ale wizualnie pozostawia wiele do życzenia. Nie zależy Ci na estetyce? To będzie dobry wybór.

Klasa SI – jest to klasa wizualna, to oznacza, że drewno klejone spełnia w tym momencie dwie role: konstrukcyjną oraz estetyczną. Drewno w takiej klasie jakości wykończenia możemy wyeksponować w miejscach widocznych jak belki stropowe czy antresola. Jest to wybór tak samo wytrzymały jak drewno klasy NSI ale także znacznie droższy ze względu na walory wizualne. 

Jedno jest pewne: drewno konstrukcyjne, choć nie spełnia wysokich standardów meblowych, nadal może być estetycznym i atrakcyjnym wykończeniem konstrukcji. Jego naturalna uroda, wytrzymałość, ekologiczność i wszechstronne zastosowanie sprawiają, że jest popularnym wyborem w wielu projektach architektonicznych i coraz rzadziej “ukrywane” pod warstwami materiałów wykończeniowych. 

Na komfortowe życie w jakimkolwiek zamkniętym pomieszczeniu, biurze czy domu, wpływa bardzo wiele czynników. Niektóre, tak jak temperatura czy tłumienie dźwięków otoczenia, są łatwo zauważalne. Inne, jak na przykład wilgotność powietrza, są trochę trudniej uchwytne, lecz nie mniej istotne. Na wilgotność powietrza wpływa między innymi materiał konstrukcyjny, z którego powstały ściany. Konstrukcja stworzona z drewna masywnego posiada bardzo pożądaną możliwość naturalnej regulacji wilgotności w pomieszczeniu. 

Wilgotność powietrza w domu drewnianym

Co to jest drewno masywne w budownictwie?

Budynki drewniane możemy łatwo podzielić na dwie kategorie ze względu na rodzaj konstrukcji. Istnieją budynki o konstrukcji szkieletowej oraz budynki z drewna masywnego. Budynki szkieletowe to te, gdzie jedynie szkielet konstrukcji wykonany jest z drewna, a resztę stanowią warstwy izolacji termicznej, różnego rodzaju folie i dodatkowe pokrycia np. z płyt gipsowo kartonowych. Na budownictwo z drewna masywnego składają się m.in. domy z bali drewnianych, płyt CLT czy HBE.

Można powiedzieć, że budownictwo z drewna masywnego to prawdziwe budownictwo drewniane. Czerpie ono wiele z tradycji budownictwa, gdzie materiał drewniany był bardzo blisko człowieka. W przypadku domów w technologii szkieletowej często ciężko jest zauważyć obecność drewna w konstrukcji. Domy takie wyglądają jak wykonane w standardowej technologii ceglanej lub betonowej, ponieważ drewniany stelaż pokryty jest wieloma dodatkowymi warstwami, tynkiem, farbami itp. Z tego powodu trudno jest czerpać w takich budynkach korzyści płynące z wykorzystania materiału drewnianego.

Naturalna regulacja wilgotności powietrza

Drewno CLT jest jednym z przykładów drewna masywnego wykorzystywanego w budowlance. Jest to drewno klejone krzyżowo, co sprawia, że jest to materiał bardzo wytrzymały a zarazem lekki. Jako, że jest to budulec składający się z praktycznie czystego drewna, w dobrze zaprojektowanym budynku potrafi sprawdzić się nie tylko w roli materiału nośnego. Jego estetyczna powierzchnia może stanowić samodzielnie elewację wewnętrznych ścian. Ponadto materiał drewniany sprawdzi się też jako naturalny regulator wilgotności powietrza. Drewno ma bowiem budowę pozwalającą na magazynowanie i wydalanie wilgoci na zewnątrz przy zachowaniu szczelności powietrznej. Oznacza to, że ściana wykonana z drewna przepuszcza parę wodną, jednocześnie chroniąc wnętrze pomieszczenia przed przeciągami.

Drewno CLT w ramach obróbki technologicznej jest suszone do poziomu wilgotności między 8 a 12%, co sprawia, że staje się biologicznie nieaktywne. Ten proces chroni je przed atakami grzybów, pleśni i owadów. W trakcie “życia” budynku drewnianego, wilgotność drewna konstrukcyjnego może wahać się w reakcji na zmianę warunków zewnętrznych. Możliwy jest bezpieczny wzrost wilgotności materiału do 22%. Powyżej tego pułapu drewno traci część swojej ochrony przed pasożytami.

Drewno absorbuje nadwyżkę wilgoci z pomieszczeń, ale nie oddaje tej wilgoci do warstwy ocieplenia, więc nie obniża parametrów termicznych izolacji. Pełni rolę absorbera, ale i paroizolacji. W przeciwieństwie do technologii szkieletowej, która wymaga zastosowania paroizolacji od wewnątrz, a szczelność tej izolacji decyduje o parametrach termicznych ściany. Dlatego folia paroizolacyjna w szkieletówce musi być wykonana prawidłowo i szczelnie, a wszelkie otwory na instalacje muszą być oklejone taśmami uszczelniającymi. To powoduje, że użytkownicy mieszkają w domu drewnianym, ale odseparowanym od nich folią. Drewno masywne pozwala na bezpośredni kontakt człowieka z drewnem.

Jak wykazały badania m.in. w Hamburskim instytucie badawczym, drewno CLT przepuszcza parę wodną różnie, w zależności od swojej własnej wilgotności. Sprawia to, że prawie “inteligentnie” reguluje ono wilgotność powietrza w budynku. W sezonie grzewczym, gdy wilgotność w środku budynku spada na skutek ogrzewania, materiał drewniany staje się znacznie mniej paroprzepuszczalny, zatrzymując pozostałą wilgoć w pomieszczeniach. W miesiącach letnich przy wyższej wilgotności powietrza, drewno przepuszcza parę z mniejszym oporem, co pozwala na łatwiejsze wyrównywanie wilgotności w środku budynku.

Ściany drewniane są poza tym zapasowym rezerwuarem wody potrzebnej do utrzymania zdrowego poziomu wilgotności powietrza w pomieszczeniach. W momentach niższej wilgotności oddają nadmiar wody do powietrza, by pobrać ją z powrotem, gdy jest jej zbyt dużo.

Mostki termiczne w budynku drewnianym

W zamkniętych budynkach, w sezonie zimowym, wilgoć skrapla się głównie w miejscach mostków termicznych. Jest to groźne dla budynku, ponieważ zbyt mocne nagromadzenie wody w jednym miejscu może powodować osłabienie konstrukcji, występowanie pleśni i grzybów. Problem ten w mniejszym stopniu dotyczy budynków tworzonych z CLT oraz HBE. Dokładność tworzenia paneli, które obrabiane są na obrabiarkach numerycznych CNC oraz sposób łączenia ich na pióro-wpusty powodują, że występowanie mostków w tych konstrukcjach jest zmarginalizowane i praktycznie nieistotne.

Pomimo znaczących zalet budowania z drewna masywnego należy pamiętać, że jest ono tylko jednym z elementów decydujących o utrzymaniu optymalnej wilgotności w pomieszczeniach. Główna rola w tym kontekście leży po stronie wentylacji. Drewno w tym aspekcie jest pomocnym dodatkiem.